Geachte mevrouw, mijnheer,

Kennelijk heb ik met mijn persoonlijk antwoord op de brief van dhr. Maessen, ongewild een hele controverse op gang gebracht.

Met deze, en ik benadruk, persoonlijke reactie heb ik drie dingen willen duiden:

1.de cijfers:
Het gehandicaptenbeleid van minister Mieke Vogels is nadrukkelijk gebaseerd op wetenschappelijk gewogen cijfers. Die cijfers werden door het Vlaams fonds ( na bespreking in de raad van bestuur) aan de Commissie Welzijn en aan de Vlaamse regering voorgelegd.
De kern van mijn betoog is dat onderlinge discussies over de cijfers, de aandacht afleiden van waar het ons om gaat: het historisch opgebouwde tekort wegwerken én de jaarlijkse aangroei opvangen in een duidelijke meerjarenplanning.

2.beeldvorming:
afgaande op jarenlange werkervaring bij hersenverlamde mensen, in een emancipatiebeweging voor personen met een handicap en later als verantwoordelijke van een bezigheidstehuis voor matig en ernstig mentaal gehandicapten, weet ik hoe moeizaam het aan de weg timmeren is, om mensen met een handicap een volwaardige en evenwaardige plaats in onze samenleving te laten innemen. Ik heb in mijn brief een eigen appreciatie van de bewuste affiches gegeven. Ik blijf persoonlijk van mening dat de foto niet bijdraagt tot een positieve beeldvorming en inclusie.

3.nuancering:
Sinds ik hier op het kabinet werk, werd het me overduidelijk dat op het complexe probleem van de wachtlijsten, geen eenvoudige of eenvormige antwoorden te geven zijn. Het kiezen voor een gepersonaliseerde aanpak waarbij de keuze van de persoon met een handicap en/of zijn directe omgeving het uitgangspunt moet zijn, kende een politieke consensus – over de partijgrenzen heen – in het Vlaams parlement, met de goedkeuring van het decreet op het persoonsgebonden budget. Dit is mijns inziens de sleutel tot het echte ‘zorg-op-maat’principe waar geen weldenkend mens kan tegen zijn.
Het is nooit de bedoeling geweest om een discussie voor of tegen voorzieningen te voeren. Het debat moet gaan over de vele mogelijke antwoorden op de vele verschillende zorgvragen die de Vlaamse overheid moet helpen creëren. En dat er ook oog moet zijn voor bijkomende infrastructuur wordt wel het best geïllustreerd door de bijkomende inspanning van de Vlaamse regering om dit jaar en de volgende twee jaren, middelen hiervoor in te schrijven.

Nu de nodige middelen op de begroting 2003 zijn voorzien, en de minister haar beleidsprioriteiten heeft kenbaar gemaakt aan het Vlaams fonds en de regionale overlegtafels, is het politieke werk hierover afgerond. In eerste instantie zijn nu de regionale overlegstructuren, waarin ook de gebruikers een plaats hebben gekregen, aan zet. Hun voorstellen en plannen worden via de zorgregisseur aan de Raad van Bestuur van het Vlaams fonds bezorgd. Op haar beurt zal de raad vanuit haar decretale bevoegdheid om autonoom te beslissen over vergunningen en erkenningen, de uiteindelijke verdeling van de middelen doen. Naast uitbreiding van de residentiële en ambulante opvang, zullen ook ongeveer 270 PAB’s toegekend worden.
In deze regionale planning en de uiteindelijke beslissingsrondes speelt de minister, noch het kabinet mee. Uw steun in onze gemeenschappelijk streven om meer middelen in te zetten voor het wegwerken van wachtlijsten, heeft zijn doel niet gemist.
Aan de orde van de dag is nu het realiseren van concrete antwoorden op de dringende zorgvragen van mensen van vlees en bloed, die achter de wachtlijstgegevens verscholen zitten.
De minister heeft in de begroting 2003 een bedrag ingeschreven om de vertegenwoordiging van de gebruikers op het regionale overleg-platform een plaats en een ondersteuning te geven. Uw interesse om in de regionale onderhandelingsrondes mee betrokken te worden, kan u altijd aan de voorzitter van het Vlaams fonds duidelijk maken.

Tot slot nog dit, ik betreur het dat door mijn brief aan de heer Maesen, mensen zich gekwetst voelen. Ik heb niemand persoonlijk willen viseren.

Met de meeste hoogachting,

Pierre De Smedt
Raadgever gehandicaptenbeleid